Dzień dobry. Chcę się z wami podzielić moją historią, która wydarzyła się, a raczej wciąż się toczy w mojej rodzinie do dziś. Nie wiem nawet co robić, nerwy mam napięte jak struny. Wieczorami pozostaje mi tylko wypłakać się w poduszkę przed snem. I tak nikt mnie nie słyszy. Ale najpierw najważniejsze.

Mój mąż i ja jesteśmy młodym małżeństwem. Oboje jesteśmy po 30. Nasz związek trwa już od dłuższego czasu, mieliśmy lepsze i gorsze chwile. Na początku nie chciałam mieć z nim nic wspólnego, ale potem jakoś się ułożyło. Jacek jest bardzo cichym i spokojnym człowiekiem. To taki typ, który lubi ciszę i rutynę. A ja jestem hałaśliwa i wszędzie mnie pełno.

Poznaliśmy się, kiedy kończyłam studia. Jacek pracował już od kilku lat, a ja chciałam poznać kogoś, kto również ukończył ten sam kierunek co ja. Ale po kilku rozmowach zdałam sobie sprawę, że wciąż leczy złamane serce po szkolnej miłości. W tamtym czasie nie mogliśmy być razem, a następny raz poszliśmy na randkę dopiero rok później. I wtedy wszystko stanęło na głowie.

Przedstawiliśmy sobie naszych rodziców. Znaleźliśmy ładne mieszkanie, zrobiliśmy remont i zaczęliśmy razem mieszkać. Wzięliśmy ślub. Jacek dostał awans i bardzo fajną podwyżkę. A po jakimś czasie test ciążowy pokazał dwa paski. Od tego czasu minęło pół roku i teraz większość czasu muszę spędzać sama z ogromnym brzuchem. Mój mąż ma niestandardowy grafik pracy, więc często nie ma go wieczorami.

Kilka moich koleżanek ma taką samą sytuację: ich faceci wyjeżdżają w interesach nawet w środku nocy. Ale one są do tego przyzwyczajone. A ja nie dam rady. Aby nie siedzieć w czterech ścianach, często wychodzę w ciągu dnia na spacer po mieście. Lekarz zalecił mi taką aktywność fizyczną, a ja jestem przyzwyczajona do biegania wszędzie: nie na darmo całe dzieciństwo spędziłam w klubach i sekcjach sportowych.

Nieoczekiwana wiadomość

Teraz bliżej sedna: ostatnio starsze sąsiadki, które zawsze siedzą przy mojej klatce, zaszokowały mnie. „Twój mąż, kochana, przyprowadza do domu jakąś babę, jak cię nie ma. Dwa razy już widziałyśmy. Powinnaś z nim jakoś porozmawiać. Nie pozwalaj mu na takie rzeczy, wszyscy zaraz zaczną gadać. Trzeba mieć jakieś zasady!”.

Po powrocie do domu po długim spacerze, naprawdę widziałam ślady pobytu męża w mieszkaniu: niektóre rzeczy były poprzestawiane, w lodówce brakowało jogurtu i parówek. Co to za akcja rodem z filmów. Intrygi i oszustwa. Dotrwałam do wieczora, a potem poszłam do przyjaciółki się wyżalić. Nie powiedziałam nic mężowi, pomyślałam, że jeszcze za wcześnie.

Ale to nie potrwało długo. Z moim charakterem bardzo trudno było nie pisnąć ani słówkiem i udawać, że nic się nie stało, po 2 dniach ja, zła i w koszuli nocnej, stanęłam nad leżącym w łóżku mężem i podniesionym tonem wyjaśniłam sytuację. Przez około 5-10 minut Jacek wymigiwał się od odpowiedzi. Ale widząc, że nie zamierzam dać za wygraną, w końcu się złamał.

Owszem, przyprowadzał do domu kobietę. Ale nie dlatego, że mnie zdradzał, tylko dlatego, że chciał mi zrobić niespodziankę. Planował wydać trochę pieniędzy na projektantkę, aby ta jakościowo i pięknie zaprojektowała pokój naszych dzieci. Tak, aby dziecko czuło się komfortowo, a my moglibyśmy pochwalić się remontem naszym gościom.

Jak grom z jasnego nieba

Na dowód pokazał mi na tablecie zdjęcia naszego pokoju, kilka szkiców przyszłego pokoju dziecięcego, najnowsze wiadomości od projektantki. Rzeczywiście, widać było, że wszystko jest profesjonalne i nie było się czego czepiać. Ponarzekałam trochę na kolory, ale to głównie z szoku. W tym momencie byłam szczęśliwa. Odetchnęłam z ulgą.

Ale coś w tej historii wciąż mnie niepokoiło. To było jakieś dziwne przeczucie, które we mnie kiełkowało. Można to nazwać kobiecą intuicją. Po całym dniu chodzenia i przypominania sobie od czasu do czasu wszystkiego, co się wydarzyło, dotarło do mnie. Maria! No tak! Maria, projektantka, blondynka z kręconymi włosami. Przypomniałam sobie, kim była ta kobieta.

Lata temu mój mąż był w niej zakochany po uszy. Tak, to jego ukochana z liceum. Tym razem porozmawiałam z mężem spokojniej. Bez tajemnic. Usłyszałam, że „To nie jest duże miasto, a świat jest mały, trudno znaleźć innego specjalistę. No chodziliśmy ze sobą 100 lat temu i co z tego? Wszyscy już dawno o tym zapomnieli. Zresztą, nie należy wyciągać pochopnych wniosków. Jesteśmy przecież małżeństwem".

Nie poprawiło mi to humoru ani nie uspokoiło. Mój mąż będzie nadal współpracował z projektantką Marią, ale niedługo: pozostało już odpowiada sucho: wszystko jest w normie, nie zmyślaj. Znajomi mówią, że coś ukrywa. A mój mąż, że mam paranoję przedporodową. Nie mam pojęcia, komu wierzyć. Ale płaczę cicho w poduszkę, zanim pójdę spać. I tak nikt mnie nie usłyszy.