Zwykłym zdrowym ludziom bardzo trudno jest zrozumieć, jak czują się niewidomi. Czy potrafisz sobie wyobrazić sytuację, w której krewni i osoby wokół przez wiele lat z rzędu nawet nie podejrzewają, że osoba obok nich nic nie widzi?
Dziś opowiemy historię Brytyjki Zeny Cooper, która przez 38 lat z rzędu nikomu nie przyznała się, że jest praktycznie niewidoma, ale mimo wszystko była w stanie wiele osiągnąć.
Kiedy Zena była młoda, zdiagnozowano u niej zespół Morphana. Ta patologia wpływa na różne narządy, ale ma największy i najbardziej negatywny wpływ na wzrok.
Dziewczynie dobrano okulary z bardzo grubymi soczewkami. Ale w szkole ona zaczęła mieć problemy z kolegami z klasy, zaczęli jej drażnić i kpić z niej. Dlatego już wtedy podjęła decyzję o zdjęciu okularów i nie mówieniu nikomu, że źle widzi. I na początku nawet nie rozumiała, czym różni się od innych dzieci, myślała, że wszyscy widzą ten sam niewyraźny obraz.
W miarę upływu lat wzrok Zeny pogarszał się. Ale mimo to nie rzuciła studiów, a nawet zaczęła się uczyć więcej, po prostu wielokrotnie zwiększając czcionkę na komputerze. Później dostała pracę jako pielęgniarka w szpitalu psychiatrycznym, ale jej wzrok pogorszył się jeszcze bardziej i musiała rzucić pracę. Później Zena zdobyła tytuł magistra i rozpoczęła pracę jako doradca szkolny.
Zena wyszła za mąż i urodziła czworo dzieci, i nadal nikomu nie powiedziała, że jest praktycznie niewidoma. Z łatwością opiekowała się swoimi dziećmi, a nawet sama sobie z nimi radziła. Jak sama mówi, jej inne zmysły były bardzo wyostrzone, potrafiła określić nawet po zapachu skóry dzieci, kiedy były chore.
Kiedy Zena skończyła 42 lata, wyznała w końcu swoją ślepotę. Jak się okazało, nikt nawet tego nie podejrzewał. Stała się autorką książki „What You See When You Can’t See” - było to prawdziwe objawienie dla jej bliskich.
Dziś Zena nadal prowadzi aktywne życie i pracuje, chociaż teraz wszędzie towarzyszy jej pies przewodnik.
Główne zdjęcie: laykni.com