Z opowieści o tym, jak się poznali, można by zrobić film przygodowy.
Zazwyczaj filmy kończą się w momencie, gdy bohater trzyma w ramionach uratowaną dziewczynę, a potem lecą napisy końcowe i widz domyśla się, że pewnie „żyli długo i szczęśliwie”. Natomiast ich film dopiero się zaczął i rzeczywiście żyli długo i szczęśliwie.
Pod koniec 1944 r. 20-letnia Edith Steiner, wraz z całą rodziną i żydami, została wywieziona przez Niemców z rodzinnego Székesfehérvár na Węgrzech prosto do obozu koncentracyjnego Auschwitz.
Spędziła tam zaledwie sześć tygodni, każdego dnia czekając na śmierć. Jej 39 krewnych - starszych wujków i ciotek, młodych siostrzeńców, schorowanych braci – zostali zabici w obozie koncentracyjnym zaraz po przybyciu. Tylko ona i jej matka zostały wybrane przez nazistów jako osoby nadające się do pracy przymusowej, podczas gdy reszta rodziny została metodycznie wymordowana. Niektórzy z jej krewnych rzekomo wpadli w ręce doktora Mengele, znanego jako „anioł śmierci” za swoje nieludzkie eksperymenty na żywych ludziach.
Na samym początku 1945 r., kiedy Sowieci prawie dotarli do Auschwitz, hitlerowcy zaczęli zacierać ślady. Część więźniów, którzy mogli chodzić, wyprowadzono z obozu i poprowadzono pieszo w głąb Niemiec. Pozostałych w obozie zabijano w przyspieszonym tempie. Ogółem Niemcy wywieźli z Auschwitz prawie 60 tys. osób. W dniu 18 stycznia wycieńczeni ludzi zostali wysłani w kilku kolumnach do różnych obozów i stacji kolejowych w celu dalszego transportu w wagonach towarowych. Piętnaście tysięcy zginęło po drodze, zamarzając, padając bez sił lub będąc zastrzelonymi przez strażników.
Jeden z wielu takich konwojów został po drodze zaatakowany przez jednostkę aliancką. Szkocka grupa dywersyjna komandosów obezwładniła strażników i ocaliła od śmierci kilka tysięcy osób.
Edith i John latem 1945 r.
Wśród dywersantów był 23-letni John Mackay. Młody żołnierz walczył na wojnie w Afryce Północnej, został schwytany przez Niemców na początku działań wojennych i odsiedział wyrok w obozie jenieckim. Wraz z towarzyszem uciekł i przez 18 miesięcy ukrywał się w lasach okupowanej Europy.
Po powrocie do domu w Anglii zgłosił się na ochotnika do jednostki SAS i po przeszkoleniu kilkakrotnie brał udział w operacjach specjalnych za linią wroga. Szkody wyrządzone SAS i nienawiść nazistów można zobaczyć w następującym przykładzie: Hitler wydał specjalny rozkaz, aby zabijali ich na miejscu, nawet jeśli poddadzą się z podniesionymi rękami. Tak się poznali: młoda Żydówka, która przeżyła śmierć całej swojej rodziny i żołnierz jednostki specjalnej, który ją ocalił.
Wszyscy uratowani więźniowie zostali zakwaterowani w pobliskim obozie. Wkrótce potem miasto zostało zajęte przez wojska alianckie, a w obozie odbyła się uroczystość z okazji wyzwolenia.
John, pomimo swojej heroicznej przeszłości i teraźniejszości, był bardzo nieśmiałym młodym człowiekiem. Wahał się poprosić Edyth do tańca i poprosił o to swojego towarzysza. Dziewczyna odpowiedziała, że przyjmie zaproszenie, jeśli John zrobi to osobiście. Ten pierwszy taniec był początkiem ich spokojnego życia.
W dniu ich ślubu
W dniu 17 lipca 1946 r. zawarli związek małżeński. Po wojnie wrócili do Szkocji i prowadzili mały rodzinny hotel. Mieli dwoje dzieci. Potem do rodziny dołączyło siedmioro wnuków i pięcioro prawnuków.
Z dziećmi: Sharon i Peter
Żyli razem przez 71 lat. Kiedy Edith stała się zbyt stara i potrzebna jej była codzienna opieka, John przeniósł się razem z nią do prywatnego domu opieki.
W 70. rocznicę ślubu
Według Pameli Shaw, kierowniczki Bupa Balcarres Care Home, gdzie starsza para spędziła swoje ostatnie lata: „Byli niesamowicie wzruszający każdego dnia troszcząc się o siebie nawzajem. To po prostu niesamowite widzieć, że tak silne uczucia naprawdę istnieją.”
Edith odeszła spokojnie, mając 92 lata, w ramionach swojego ukochanego bohatera i męża, co było odpowiednim zakończeniem tej niesamowitej historii.
Główne zdjęcie: google.com